Dlaczego jesteśmy zbyt surowi w filmach Jasona Reitmana „Mężczyźni, kobiety i dzieci”

„W sposób, w jaki pamiętamy, dzieci z wcześniejszej epoki ukrywały lubieżne rzeczy przed ludźmi, choćby tylko pod materacem (pierwsze miejsce, w którym wyglądałby rodzic). Torturowali się dietą i szukali przyjemności w grach wideo, grach planszowych lub Strip Hearts. Małżonkowie znaleźli sposoby na zbłądzenie. Świat był zalany seksualnością, zawsze tak było, ale jakoś większość z nas przeżyła. ” CZAS

„Znudzeni małżonkowie oszukują się od stuleci i chociaż Internet mógł nieco ułatwić znalezienie chętnego partnera, nie zmienił on podstaw.” A.V. Club

'Gry internetowe! Anoreksja! Tajne konta Tumblr! Porno! Eskorty! Pyskate nastoletnie zdjęcia, które mogą być nieodpowiednie! Ujawnia za pośrednictwem postów na Facebooku! To naprawdę coś w rodzaju niesamowitego „Mężczyźni, kobiety i dzieci” nigdy nie zajmuje się seksem, ponieważ wydaje się, że chce zaznaczyć każde inne pole w kolumnie Internetowa panika i niestety, Reitman nie ma tu absolutnie nic nowego do powiedzenia. ” Lista odtwarzania

Poza zbrodniami polegającymi na stwierdzaniu oczywistości, krytycy wydawali się również źle interpretować stanowisko Reitmana w kwestii technologii jako zwiastuna zagłady. Napisali, że film jest „scaremonger” i że „Internet jest przyczyną większości postaci ’; problemy ”. Jednak nigdzie w tym filmie Reitman nie obwinia Internetu za działania swoich bohaterów. W rzeczywistości w prawie wszystkich wywiadach na temat filmu Reitman stwierdza: „Nie sądzę, aby Internet był dobrą lub złą rzeczą; to po prostu rzecz ”. Ta krytyka wydaje się być skupiona na czytaniu filmu jako„ serii ostrzeżeń ”lub„ diagnozy problemu, który wydaje się głoszony i spóźniony na imprezę ”wskazuje na nasze osobiste uprzedzenia.

Być może szufladkujemy „mężczyzn, kobiety i dzieci” do internetowej kategorii zeitgeist tylko dlatego, że jest to jeden z niewielu filmów, które kiedykolwiek odważyły ​​się tam pójść. Bez układu odniesienia możemy jedynie zawyżać oczekiwania. Na przykład nie brakowało filmów analizujących wojnę w Wietnamie, więc „Apocalypse Now” nie obejmowało całego spektrum amerykańskich nastrojów. Ale trudno byłoby wymienić dwie funkcje narracyjne dotyczące Internetu. „Jej” się nie liczy; to odmiana fantasy z niedalekiej przyszłości. „Sum” to film dokumentalny. „Sieć społecznościowa” to opowieść o powstaniu firmy: Facebook. Pozostaje nam to, co ”> Czytaj więcej:„ Małpy ”i mężczyźni: David Bordwell, Zeitgeist Movies i Dlaczego nie ma jednego sposobu na odczytanie filmu

Nic dziwnego, że krytycy uznali rozczarowanie „mężczyzn, kobiet i dzieci”. Nie jest perfekcyjnie wykonany. Nie odpowiada to naszym największym obawom związanym z technologią w ogóle. Nie pokazuje nam, co jest złego w ciągłym podłączaniu do sieci ani jakie powinny być alternatywy; nie oferuje żadnych rewelacji. W rzeczywistości stwierdza to, co oczywiste. Ale to dlatego, że film tak naprawdę nie dotyczy samego Internetu. Chodzi o Internet jako narzędzie ludzkiego zachowania. Na panelu w New York Institute of Technology w zeszłym tygodniu Reitman powiedział: „W tym filmie Internet jest lokalizacją. To jest film o intymności; jest to film o połączeniu. Naprawdę nie możesz zrobić filmu na ten temat w 2014 roku bez pokazywania połowy świata siedzącego wokół i spoglądającego na swoje telefony. A najśmieszniejsze w Internecie jest to, że jest to lokalizacja. Kiedy patrzysz na ludzi - kiedy jesteś w restauracji, na lotnisku, w szkole, gdziekolwiek jesteś - zdajesz sobie sprawę, że nie są w restauracji, nie są w szkole, nie są na lotnisku. Są na Facebooku. Są na Twitterze. To jest fizycznie tam, gdzie są w danym momencie. ”Jesteśmy tak oszołomieni tym, co chcemy, aby„ Mężczyźni, kobiety i dzieci ”były, że nie widzimy tego takim, jakim jest naprawdę: filmem, który nie mówi nic nowego właśnie dlatego, że jest to kapsuła czasu. Jeśli film wydaje się znajomy, a czasem banalny, to dlatego, że te postacie robią to, co ludzie robią w 2014 roku. Reitman po prostu odzwierciedla je w nas. Nie zawsze odnosi sukces na poziomie artystycznym, ale mimo to jest lustrem.

W defensywie internetowej

Gdziekolwiek stoisz w „Mężczyźni, kobiety i dzieci”, jest niezaprzeczalne, że Jason Reitman zadziałał nerwowo. W wywiadzie dla Indiewire Reitman powiedział: „Dla ludzi, którzy myślą, że próbuję skomentować w Internecie: po pierwsze, są w błędzie. Po prostu nie jestem zainteresowany komentowaniem w Internecie i nie sądzę, że tak właśnie działa film. Po drugie, wydaje się, że to im przeszkadza. ”Obalenie przez Reitmana intencji narzuconych jego filmowi jest ważne, ale jeszcze ważniejsze jest to, że jest świadomy większego problemu. Fakt, że negatywny odbiór filmu jest w dużej mierze nieproporcjonalny do faktycznych wad, sugeruje powszechną złą wiarę w nasze relacje z technologią. Taki film zagraża status quo właśnie dlatego, że mówi nam to, co już wiemy, a fakt, że nam to przeszkadza, jest prawdziwym powodem do niepokoju. Być może nie jesteśmy gotowi wykorzystać filmu do introspekcji technologii, a każdy film, który naruszył ten temat, był skazany na niepowodzenie w oczach opinii publicznej. „Czy jesteśmy gotowi się z tym zmierzyć”> Owen Glieberman, pisząc dla BBC, mówi: „To tak, jakby ludzie mediów czuli, że muszą bronić technologii za wszelką cenę - a przynajmniej kosztem utrzymania. Krytykowanie kultury internetowej nie wydaje się modne. Ale to sprawia, że ​​Reitman jest odważnym reżyserem głównego nurtu: jest zaangażowany w mówienie prawdy tak, jak ją widzi. ”Nawet jeśli prawda Reitmana nie współgra z tobą, przynajmniej udało mu się przełamać lody. „Mężczyźni, kobiety i dzieci” nie jest świetnym filmem, ale jest to ważny film i szkoda, aby przenieść go do rozmowy z recyklingu.

W zeszłym tygodniu, kiedy zacząłem wyrażać niektóre z tych opinii przyjacielowi z branży, zatrzymał mnie w połowie i zapytał oszołomiony: „Mówisz, że tak naprawdę lubił film? Chociaż rozmowa toczyła się przez Internet, zmiana była namacalna: to tak, jakbym dobrowolnie włożył czapkę z dunce, wyrażając jedynie pogardę dla filmu. Niedługo potem dowiedziałem się, że ta osoba, ze swoimi silnymi przekonaniami i protekcjonalnym tonem, tak naprawdę nie widziała filmu - czytał tylko recenzje.